Herken je dit?
Je ligt in bed te malen over die ene situatie vandaag die je misschien anders had kunnen aanpakken. Die halve paniekaanvallen in de avond, buikpijn van het onzekere gevoel, omdat je bang bent dat je de volgende dag alles over je heen krijgt wat je niet goed hebt gedaan
Mediteren, yoga, sporten, zelfs journallen doe je (in een mooi zelf gekocht notitieboekje). Alles om jezelf maar een flinke boost van zelfvertrouwen en zelfliefde te geven. Maar toch blijf je je van binnen dingen aantrekken en geeft dat je nog steeds een wiebelig en onzeker gevoel
Vroeger stond je stevig in je schoenen, maar nu heb je het gevoel dat de meest simpele ziel al over je heen kan lopen
Je barst van de goede en creatieve ideeën, maar je durft er maar niet volledig voor te staan. Veel te bang wat anderen ervan vinden. Je houdt dus je mond maar dicht en voelt je van binnen stiekem dom en onbelangrijk
Met vallen en opstaan weet je jezelf vaak weer te herpakken, maar merk je dat je jezelf nog steeds continu aanpast aan je omgeving. Wat zullen ze wel niet van me vinden? Ben ik wel goed genoeg? Je voelt je "lost", moe en klein - en daar ben je klaar mee
